MEB, Ya Bütçe Vermeli Ya da Okul Yönetimlerini Bunaltmaktan Vazgeçmelidir
Milli Eğitim Bakanlığı, okulların personel ihtiyacı ve günlük rutin giderleri karşılanmadığı ve herhangi bir bütçe verilmediği için Okul Aile Birlikleri marifetiyle toplanan bağışlarla ayakta durmaya çalışan okullara, ya bütçe vermeli ya da okul yönetimlerini bunaltmaktan vazgeçmelidir.
Milli Eğitim Bakanlığı Temel Eğitim Genel Müdürlüğü, 10.12.2012 tarihli ve 210394 sayılı yazıyla, “okulların her türlü onarım, personel ve cari giderlerinin 222 sayılı İlköğretim ve Eğitim Kanunu kapsamında merkezi bütçe ve il özel idareleri bütçelerinden karşılandığını, okulların gerek eğitim-öğretim faaliyetleri gerekse fiziki düzenlemelere ilişkin harcama yapılmak üzere Okul-Aile Birliği Yönetmeliği çerçevesinde velilerden gönüllü bağışların kabul edildiğini, 2011/40 sayılı Genelgeyle gönüllü bağışlar dışında herhangi bir adla ve zorla para talep edilemeyeceğinin duyurulduğunu, buna rağmen okul-aile birliği yöneticilerinin değişik yöntemlerle ya da sınıf anneleri diye adlandırılan kişiler aracılığıyla velilerden her öğrenci için düzenli bağış, aidat vb. adlar altında para talep edilmemesini ve emirlere aykırı hareket edenler hakkında gerekli işlemlerin yapılmasını” duyurmuştur.
Okullarda ihtiyaç olarak had safhada bulunan yardımcı hizmetli, güvenlikçi gibi kadrolara atama yapılmadığı gibi, bu hizmetlerin yürütülebilmesi için gerekli ücretli personel giderlerinin merkezi bütçeden karşılanmadığının herkes tarafından bilindiği bir gerçektir. Her türlü onarım giderinin merkezi bütçeden karşılandığını ileri sürmek de mümkün değildir. Bilindiği üzere, milli eğitim sistemimizde okulların ve diğer eğitim kurumlarının, bir kısmı hariç, müstakil bir bütçeleri yoktur. Okul Aile Birliğince istihdam edilen hizmetli ve diğer personelin ücretleri, sosyal güvenlik primleri, yeni inşa edilen okulların eğitim-öğretime hazır hale getirilmesi, il özel idarelerince zamanında ödenemeyen elektrik ve doğalgaz faturalarının gecikme cezaları, boya-badana ve yıllık olağandışı bakımlar, her gün yarışma ve program dolayısıyla merkezlerde salonlara çağrılan öğrencileri aktaran araçlar için yol masrafları, okullarda fotokopi, kırtasiye gibi rutin giderler, müsabakalar dolayısıyla okul hatta il dışına götürülen öğrencilerin ve heyetlerin yol, iaşe ve konaklama giderleri, okulun teknolojik olarak kendini yenilemesi gerektiği hallerde bu giderler gibi aslında sayılmaya kalkılsa sayfaların yetmeyeceği zorunlu giderler tamamıyla göz ardı edilmektedir.
Milli Eğitim Bakanlığı’nın 2011 yılı bütçesinde cari transferler için 1.029.113.000,00.-TL harcanmıştır. İyimserleri ağzı açık bırakan bir iyimserlikle cari transferlerin yarısının Bakanlık merkez ve taşra teşkilatı için ayrıldığını, kalanının okullara aktarıldığını kabul etsek dahi, Bakanlık bünyesindeki 65 binden fazla okula yıllık 7.900.-TL kadar bir cari harcama düşmektedir ki, bu rakamın içinde yer alan kalemlerin hizmetli ve yardımcı personelin ücret, vergi ve sosyal güvenlik primleri, internet, elektrik ve doğalgaz giderleri, resmi etkinlikler için öğrencilerin yol masrafları, fotokopi, kırtasiye vb rutin giderler, özel güvenlik personelinin ödemeleri girmektedir. Söz konusu rakamın bu giderlerin cüz’i bir kısmını bile karşılamaktan uzak olduğu açıktır. Sadece asgari ücretle istihdam edilen tek bir hizmetlinin okula aylık maliyeti 1.117,41.-TL, yıllık maliyeti ise 13.408.-TL’dir. Bakanlık, yukarıda sayılan harcamalardan hangi kalemin nasıl karşılandığından haberdar mıdır?
Bakanlıkça okullarda para toplanmaması amaçlanıyorsa, bu yaklaşımı sonuna kadar destekliyor ve doğru buluyoruz. Burada yanlış olan, herhangi bir çözüm yolu önerilmeksizin genelgelerle, genel yazılarla korkutma, yöneticileri yıpratma politikası uygulanmasıdır. Bu yaklaşım eğitim yöneticilerini yıpratmakta, zan altında bırakmakta, velilerle karşı karşıya getirmektedir.
Bu soruna acilen köklü bir çözüm bulunması gerekmektedir. Okullara ödenek ayrımı ya da eğitim kurumlarının mali giderlerini sağlayacak kaynak üretimi zorunluluğu ortadadır. Köklü çözüm üretmeden, eğitim kurumları yöneticilerini bunaltan ve her geçen gün işi daha da içinden çıkılmaz hale getiren popülist yaklaşımlar bir an önce son bulmalıdır.
