Onlar en az kazanç getiren; ama en çok ödüllendiren meslegi seçmislerdi. Çogu, mesleginin baharindaydi. Atandiklarinda sevinçlerini disa vururken adeta sinifin ve tebesirin kokusunu hissettiler. Isigin elçileri olarak yola düstüklerinde heyecanliydilar. Kandil misali eriyecek; ama etrafina isik saçacaklardi. Hizmet ve gönül eriydiler. Hayatin zorluklarini yenmek ve imkânsizliklara direnmek için sartlanmislardi. Van ve Ercis in fay hatti zayifti belki; ama onlarin iradeleri ve yürekleri, inadina saglamdi.
Kis yaklasiyordu. Iklim soguktu belki; ama insanlari bir o kadar sicakkanliydi. Kucak açmayi, sofrada öncelik vermeyi, elinde ve avucundakini paylasmayi yasamin degismez kurali haline getiren halk, onlara en önemli varliklarini, yani çocuklarini teslim etmisti. Utancindan terleyen çocuklarin ellerinden tutuyor veçocuklara çizgi çizmeyi, yazi yazmayi ögretiyorlardi. Yarin için hazirlikli olmaliyim diye aksam ders hazirligi yapiyorlar ve her geçen gün kendilerini daha da güçlü hissediyorlardi. Ögretmenlik her yeni gün yeni bir heyecandi onlar için…
Uyum egitimlerinden yeni dönmüslerdi ve 7,2’lik deprem onlari bir anda aramizdan aldi. Halime ve Nigar Ögretmen 23, Tugba, Onur ve Muhammet Hoca 24, Emel Ögretmen 25, Oktay ve Mustafa Hoca 26 yasindaydi. Digerleri de farkli degildi. Kimisi yeni nisanlanmis, kimisi evlilik günü için gün sayiyor, kimisi duvagini diktirmis, kimisi yeni bebegini bagrina basiyordu. Evde anneler ve babalar oglunun/kizinin gelecegi günü iple çekiyordu. Kimisi es durumundan tayin isteyecek, kimisi askerligini de asker ögretmen olarak orada tamamlayip dönecekti. Her birinin hayat hikâyesi farkliydi; ama ögretmenlik idealleri ayniydi.Onlar, teneffüste kendilerine uzanan minik elleri tuttuklarinda her sikintiyi unutuyor, rol modeli olduklari ögrencilerini gelecek için donatmaya, hayata hazirlamaya çalisiyorlardi.
“Hele bir ögretmenlige baslayayim ilk maasimla sunlari yapacagim” diye kurulan hayalleri bozan bir meslekti ögretmenlik. Melike Atman ögretmen henüz 40. günü geride birakmisti; ama ilk maasini Ercis’te ekonomik durumu iyi olmayan çocuklara dagitmisti. Ögretmenler için, içinde ögrencilerin olmadigi meslek hayallerinin ömrü sinifa girene kadardi. Ögrencilerle göz göze gelmek yeni bir yolculugun baslangiciydi ve çogunlugu stajyer olan ögretmenler, yeni adim attiklari fedakârlik mesleginde ilk heyecanlariyla birlikte aramizdan ayrildilar.
Kayip haberleriyle yürekleri daglanan aileleri, egitim çalisanlarinin en büyük sendikasi olarak yalniz birakmayacagiz. Egitim-Bir-Sen ailesi olarak depremde kaybettigimiz üyelerimizin ailelerine ferdi kaza sigortasi çeklerimizi yola çikariyoruz. Ayrica depremin aramizdan aldigi çogunlugu stajyer olan bütün ögretmenlerimize ve Van halkina elimizi uzatmak için Egitim-Bir-Sen ve Memur -Sen olarak 415 bin TL’lik ilk yardim paketimizle yardim seferberliginin baslangicini yaptik. Bütün teskilatlarimizla acilarin hafifletilmesi ve yaralarin sarilmasi için seferberlik baslattik.
Van-Ercis Depreminde kaybettigimiz 64 ögretmenimize Allah’tan rahmet diliyoruz. Adlarinin ve ideallerinin yasatilmasi için Ercis’te 64 derslikli bir okul yaptirilip her sinifa bir ögretmenimizin adinin verilmesini teklif ediyoruz.
